از کاربردهای این فناوری به راستی شگفت‌آور است. بیرون آمدن اشیا از خروجی چاپگر به خودی خود جالب است اما برخی از کاربردهای چاپ سه‌بعدی به عقل جن هم نمی‌رسد.
به گزارش عصر ارتباط، در چاپگرهای سه‌بعدی را با مواد خام( معمولا پلاستیک) پر می‌کنند و اشیای سه‌بعدی را آهسته‌آهسته بر اساس داده‌های قرار گرفته درون رایانه می‌سازند. هر چیزی را می‌توان با آنها چاپ سه‌بعدی کرد و هزینه‌های این کار به سرعت در حال کاهش است.
چاپگر سه‌بعدی همانند چاپگر دو بعدی محدودیت‌های خاص خودش را دارد. به طوری که برای محصولات تولید انبوه تک‌اندازه مثل قاشق و چنگال هنوز هم تولید انبوه متعارف به صرفه‌تر از چاپ سه‌بعدی است. فقط در مورد برخی چیزها که تولید متعارف مقرون به صرفه نیست چاپگری سه‌بعدی می‌تواند کارساز باشد.
قالب‌گیری استخوان شکسته
بسیاری در کودکی به علت ندانم‌کاری دچار شکستگی استخوان شده‌اند و درد شدید آن را تجربه کرده‌اند.گاهی هم ماه‌های آزگار لازم بود که استخوان در قالب گچ بماند تا جوش بخورد.
اکنون پزشکان می‌توانند به جای قالب‌های گچی یغور از چاپگر سه‌بعدی استفاده کنند و قالب‌هایی متناسب با اندام و از جنس‌هایی دیگر و نفوذناپذیر بسازند. در واقع با استفاده از پویش‌گری(اسکن) سه‌بعدی می‌توان قالبی کامل و بی‌نقص درست کرد. می‌توان شکاف‌هایی هم در قالب تعبیه کرد تا به اندام استخوان‌شکسته هوا و نور هم برسد، قابل شست‌وشو باشند و کثیف نشوند.
به چنین قالب‌هایی می‌توان روزی 20 دقیقه تراگذار فراصوتی(ultrasonic transducer) وصل کرد تا درمان را به میزان 80 درصد تسریع کرد.
اسلحه‌های پلاستیکی
بدا به حال مقاماتی که متولی نظارت بر کاربری سلاح‌های گرم و سرد هستند چون با چاپ سه‌بعدی می‌توان اسلحه‌هایی از جنس پلاستیک ای‌بی‌اس تولید کرد و به راحتی با آن گلوله‌های واقعی را شلیک کرد. حتی ارتش آمریکا هم به صرافت آن افتاده است که با چاپ سه‌بعدی کلاهک برای موشک‌ها تولید کند تا هم بتواند رفتار مواد منفجره را دقیق‌تر تحت واپایش(control) قرار دهد و هم سریع‌تر پیش‌نمونه تولید کند.
اندام‌های مصنوعی
محققان در سال‌های اخیر در حوزه تولید اندام‌های مصنوعی پیشرفت‌های چشمگیری داشته‌اند اما در نهایت تاسف، حاصل کارهای‌شان خیلی گران و خارج از استطاعت مالی مردم عادی بوده است. حتی تهیه اندام‌های مصنوعی مکانیکی هم که نسبتا ساده هستند ده‌ها هزار دلار خرج دارد زیرا باید به صورت سفارشی تولید شوند و حالت تخصصی دارند.
بنابراین همین حوزه می‌تواند از حوزه‌های خیلی خوب برای کاربری چاپ سه‌بعدی باشد. در واقع به لطف چاپگری سه‌بعدی و پیشرفت فناوری، گزینه‌های بهتر و متنوع‌تری در اختیار معلولان قرار خواهد گرفت که بسیار ارزان هستند.
اندام‌های زنده
گاهی نیاز انسان‌ها از اندام‌های مصنوعی فراتر می‌رود. هم اکنون بسیاری به اندام پیوندی نیاز دارند و در فهرست‌های انتظار جان می‌بازند. چاپگری سه‌بعدی شاید بتواند این گرفتاری‌ها را نیز از میان بردارد. پزشکان می‌توانند با استفاده از فنون چاپ سه‌بعدی ساختارهای کلاژن را پیاده‌سازی کنند و پوسته تهی اندام‌ها را تولید کنند. سپس می‌توان این پوسته‌ها را با یاخته‌های بنیادی پر کرد و بافت زنده تولید کرد که برای پیوند مناسب است. چنین اندام‌هایی هم دوام بیشتری دارند هم در اکثر موارد پس زده نمی‌شوند. هم اکنون با این روش کبد ساخته‌اند هر چند برای پیوند زدن به بدن انسان هنوز مورد تایید قرار نگرفته است. قلب هم در دست ساخت است. ساختن اندام‌هایی چون ریه و کلیه دشوارتر است اما ناممکن نیست. در نهایت با این فناوری‌ها می‌توان به کلی معضل کمبود اندام زنده را برطرف کرد و درمان‌های عمرافزایی تازه‌ای انجام داد. حتی می‌توان اندام‌های سرطان‌زده را با اندام‌های ساخته شده با چاپگر سه‌بعدی عوض کرد.
گوشت آزمایشگاهی
ساخت اندام‌ها دشوار است زیرا دارای ساختارهای ظریف و پیچیده‌ای هستند که چاپ سه‌بعدی‌شان با فناوری کنونی دشوار است. خوشبختانه تولیدکنندگان غذا می‌توانند با همین فناوری چیزهایی تولید کنند که رواداری خطایی‌شان بیشتر است؛ مثل تولید گوشت. متاسفانه تولید گوشت به این صورت هم گران تمام می‌شود و به نظر برخی غیراخلاقی و ناهمساز با طبیعت است.
